The Sound of Silence. Een van de meest succesvolle nummers van Paul Simon uit de tijd dat er nog langspeelplaten werden gedraaid. De tijd vliegt echt; klik maar eens op deze drie video’s:
Zo was het in 1966:
https://www.youtube.com/watch?v=FaSFzp6IDgw
En zo in 2011 (Nine-Eleven herdenking):
https://www.youtube.com/watch?v=Ro1IWBtZGSw
En de laatste keer live, in 2018:
https://www.youtube.com/watch?v=H6pIX1buTmY
Net als Bob Dylan, met wie Paul Simon dit nummer een keer heeft uitgevoerd, was hij een ijzersterke songwriter. In The Sound of Silence gaat het over ‘People talking without speaking’ en ‘People hearing without listening’. Herkenbaar in ruzies en conflicten.
Een conflictbemiddelaar zorgt dat mensen echt iets zéggen als ze praten, en echt luisteren naar wat ze horen. Dat helpt. Want stilte is goed, maar bij een conflict is het vaak beter om niet te zwijgen maar te praten. Het werkt ‘t best als je echt iets zegt wanneer je praat, en echt luistert naar wat er gezegd wordt.
Open deuren natuurlijk. Maar wel deuren die in een conflict vaak dichtgevallen of dichtgegooid zijn. Meestal staat er dan ook nog een stevige bewaker voor zo’n deur, luisterend naar de naam ‘Emotie’. Kun je dat mensen kwalijk nemen? Nee. Emotie heeft een psychologische functie. Zelfbescherming bijvoorbeeld. Behoud van eigenwaarde. Overleven.
Overleven in een conflict is goed. Maar het conflict overleven is nog veel beter. Om dat te doen praat je met elkaar en luister je naar elkaar. Open dus met die deuren, monden en oren. En als je er toch even bij stil wilt staan, luister dan naar The Sound of Silence. Want de tijd vliegt, maar de wijsheid blijft.
Dank voor deze mooie blog Paul! Het optreden in 2011 is erg indrukwekkend.
Het is inderdaad goed stil te zijn en te luisteren. Ik ervaar die stilte soms als onprettig. En dan is het toch wijs om juist stil te zijn. Er is dan ruimte om na te denken en te verwerken. Soms is het wijs om helemaal niets te zeggen ook al is het sociaal wenselijk of als je graag iets wilt delen. Dat is de wet van stilte. Wat doe jij als beide partijen te lang stil zijn?
mooie blog. ik heb hem doorgezet op Twitter.
Dank, Arineke; leuk dat je hem hebt doorgezet op Twitter!
Wie doet ’t hem na, Freek, bijna een halve eeuw na de eerste release…. De uitvoering van 2011 is bij velen niet alleen het oor binnengekomen, maar ook diep in de ziel.
In je reactie vraag je wat ik doe als beide partijen te lang stil zijn. Vooropgesteld: stil zijn in een gesprek is iets heel anders dan überhaupt niet met elkaar in gesprek zijn. Ik veronderstel dat je in je vraag doelt op de situatie waarin ik als mediator met twee partijen aan tafel zit. In zo’n mediationgesprek ‘doe’ ik niet per se iets als beide partijen op een gegeven moment zwijgen. Gewoon laten gebeuren is vaak goed, omdat het een functie heeft, of omdat mensen het op dat moment gewoon even nodig hebben.
Toch verwacht men als het lang stil is vaak iets van de mediator, ook al is er geen objectieve en gemeenschappelijke maatstaf voor wat ‘te’ lang is. Dat moet je een beetje kunnen aanvoelen en je ervaring helpt daarbij. In zo’n gesprek heb ik oprechte belangstelling voor wat er achter een relatief lange stilte zit, en ik heb ervaren dat de betrokkenen het zelf vaak ook (beter) van elkaar -en soms ook van zichzelf- willen begrijpen. Veronderstel niet dat het voor hen meteen al wel duidelijk was, aangezien zij toch degenen waren die zwegen? Ieder heeft haar of zijn eigen redenen en beleving.
Een vast recept om wat meer duidelijkheid te krijgen wanneer daar behoefte aan is heb ik niet. Dat wil ik ook niet, want mensen en situaties verschillen. Met oprechte belangstelling informeren helpt. Ik doe dat uiteraard gemeenschappelijk en waardevrij. Zo’n vraag begin ik dus ook nooit met het woord ‘Waarom’.
Het werkt meestal goed om simpelweg aan te geven wat je waarneemt, en om je belangstelling met de betrokkenen te delen. Die belangstelling blijkt vaak gemeenschappelijk en helpt het gesprek juist verder.
Een goed verhaal met een duidelijke boodschap!