Burn-out: hoeveel cijfers hebben we nog nodig?!

Burn-out. Veel mensen hebben het meegemaakt of zitten er middenin. Volgens berichten in NRC Handelsblad loopt 1 op de 7 Nederlanders  -lees werknemers-  er ooit tegenaan. Werkenden tussen de 25 en de 35 jaar hebben relatief het vaakst klachten.

Hoe voelt het om te weten dat zo’n 1 miljoen werknemers last hebben van burn-out klachten? En dat de schade daarvan voor mens en bedrijf enorm is? Kostenpost: alles bij elkaar zo’n 1,8 miljard euro. Serieus geld. Om over het leed nog maar niet te praten. Terwijl de groep die zich met burn-out voor langere tijd aan de zijlijn meldt, jaarlijks ook nog eens met 3 procent groeit.

Hoeveel cijfers hebben we nog nodig om het tij te keren? Om the sense of urgency te krijgen hebben we er in elk geval meer dan genoeg. Betere signalering en krachtige preventie zijn noodzaak.

Aan burn-out verdient niemand. En niemand verdient een burn-out.

Niemand heeft belang bij burn-out, ook de overheid niet. Bij alcohol en tabak zit die overheid nog in een rare spagaat, want tegenover de enorme individuele en maatschappelijke schade van roken en drinken staat een forse bron van staatsinkomsten. Reken maar dat die accijnzen er echt niet alleen zijn om mensen van hun sigaret of wijntje af te houden. Maar aan burn-out verdient niemand. En niemand verdient een burn-out.

Wat heeft de zorgsector aan burn-out?

Maar de zorgsector dan; die verdient er toch juist wel aan? En ook allerlei andere gerelateerde hulpverleners, begeleiders en reïntegratiebedrijven? Het antwoord op deze vragen moet primair uit de sector gezondheid- en welzijnszorg zelf komen. Maar ook daar gaat de voorkeur krachtig uit naar preventie. Bovendien heeft die sector ook zelf met burn-out te maken: bijna 15 % van hun medewerkers zegt last te hebben van burn-outklachten. In de zorg wordt ook bovengemiddeld werkstress ervaren.

Waar komen die burn-out cijfers vandaan?

TNO en CBS hielden er een paar jaar terug enquêtes over. De uitkomsten zijn zorgwekkend. Een paar ervan heb je hierboven al gelezen. Wie van cijfers houdt klikt even hier.

Werkgevers en werknemers: op welke burn-out oorzaken en signalen moet je alert zijn?

Burn-out is geen klinische diagnose uit de DSM-5, zoals bijvoorbeeld depressie en angststoornissen dit wel zijn. Burn-out is wél een alarmerende realiteit. Op welke signalen moet je letten? Dit filmpje van Gezonheidsplein.nl laat het zien.

Burn-out preventie: hoe pak je dat aan?

Veel beter is om die signalen vóór te zijn. Preventie dus. Bijvoorbeeld door als werkgever of als leidinggevende:

• te zorgen dat je medewerkers niet onder langdurige stress staan
• onzekerheid voor hen tegen te gaan (biedt duidelijkheid)
• gezonde balans tussen workload en capaciteit te creëren en te bewaken
• helderheid te geven over de koers van het bedrijf
• periodieke functioneringsgesprekken te voeren
• (openheid over) perspectieven te bieden
• je medewerkers vertrouwen te geven
• en ruimte om zelf een stuk regie te voeren (autonomie)

Is het dan allemaal de verantwoordelijkheid van de werkgever? Nee, absoluut niet; ook als werknemer heb je verantwoordelijkheid, zowel tegenover jezelf als tegenover je werkgever. Bovendien komt niet alle stress per definitie van een drukke baan. Ook privé kunnen er allerlei stressfactoren zijn die je misschien moet aanpakken. En de overheid? Minister Asscher zit inmiddels op de helft van zijn vierjarige campagne om werkstress (beroepsrisico nummer 1) tegen te gaan.

Maar twee dingen horen écht bij jou als werkgever:

• goed werkgeverschap
• goed ondernemerschap

Hoe meer je die twee dingen congruent maakt, des te succesvoller wordt je bedrijf. Werkstress- en burn-out preventie zijn daar cruciaal onderdeel van.